حجم گسترده ويلاسازي مراتع طبيعي، دامداري و کشاورزي بومي کلاردشت را از بين مي برد و اين ويلاها تيشه به ريشه هرگونه توليد در منطقه مي زنند، لذا بايد به صداي طبيعت گوش داد قبل از آنکه صبر طبيعت و مهلت ما تمام شود. اگر بدانيم روند ويلاسازي در شمال چه سرعت شگفت آوري دارد، اگر بدانيم فقط نزديک به چهار درصد از خاک ايران جنگلي، سبز و حاصلخيز است، اگر هجوم همه جانبه دلالان قانوني و غيرقانوني مسکن ساز به شمال را بدانيم به محيط زيست شمال کشور حق مي داديد که «هر روز و هزار بار» خون گريه کند و به کارگيري اين اصطلاحات را اغراق و بزرگنمايي هاي معمول رسانه ها تلقي نمي کرديد.

هرچند جاده زيباي چالوس به خاطر ازدحام و تراکم ماشين ها فرصت نفس کشيدن ندارد اما همچنان زيبايي و تازگي خود را حفظ کرده است. قرار بود براي تداوم نفس کشيدن اين جاده قديمي طرح هاي ابتکاري انجام شود ولي ظاهراً از طرح دهان پرکن ساماندهي قهوه خانه ها و غذاخوري هاي حاشيه جاده چالوس فقط و فقط تخريب «هتل واريان» محقق شد و ده ها قهوه خانه و غذاخوري همچنان فاضلاب خودشان را ميهمان رودخانه کرج و سد اميرکبير و البته ميليون ها شهروند تهراني مي کنند.

هر چند نمي توان و نبايد مانع بهره مندي شهروندان گريزان از گرما و ترافيک و شلوغي شد، اما برپايي انبوه چادرهاي مسافرتي در حريم رودخانه کرج و آلودگي ناشي از حضور اين ميهمانان ناخوانده مساله يي است که بايد سازمان حفاظت محيط زيست و سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري فکري به حال آن کنند.

هفت پيچ معروف جاده چالوس که تمام مي شود شيب جاده معکوس مي شود، هواي شرجي دريا با خنکي آب و سبزي جنگل و سفيدي مه در هم مي آميزد و فضايي روح بخش مي آفريند. چند دقيقه بعد و نرسيده به تله کابين نمک آبرود تابلوي ورودي جاده کلاردشت چشم را مي نوازد؛ کلاردشتي که بهشت ويلاسازان شده است و يک نقطه تاريک و بحراني در محيط زيست شمال ايران.

از همان جاده ورودي کلاردشت شاهکارهاي ويلاسازي به چشم مي آيد؛ تپه هاي کچل شده، درختاني که عمدي يا غيرعمدي خشک شده اند، مراتع ويران، گاوهاي سرگردان در نخاله هاي ساختماني، مسابقه ديوارکشي در تپه ها، بولدوزرهاي روشن در حال گودبرداري، کاميون هاي زنجيره يي پر از مصالح و آجر و سيمان و... کارگراني که مشغول کارند.

نتيجه عمليات اين ارتش هماهنگ، رويش روزانه انواع و اقسام ويلاهاي قناس و بدترکيب در طبيعت کلاردشت است ، ويلاهايي که به معناي واقعي کلمه معماري و ساخت آنها «دلبخواهي» است. در کلاردشت؛ سرمايه داري حاکم نيست بلکه تورنمنت شخصي سازي طبيعت است که حکمفرمايي مي کند.

پديده بسيار جالبي که در کلاردشت مي توان مشاهده کرد، «دکه هاي املاکي» است. بدون کوچک ترين اغراق تعداد اين دکه هاي املاکي که کارويژه آنها هم ويلادار کردن خلق الله است، از تعداد سوپرمارکت ها و حتي دکه هاي سيگارفروشي هم بيشتر است و هرچند متر يکي از اين دکه ها با يک ميز و يک تلفن زير يک آلاچيق کوچک يا چهارديواري گچي جاخوش کرده اند.

در کلاردشت ظاهراً پول درآوردن بسيار ساده است. برخي از محلي هاي سودجو با تفکيک و ديوارکشي تپه هاي بي صاحب آن را براي تهراني ها رزرو مي کنند. ويلاها هم سه مدل دارند؛ ارزان، متوسط و اعياني. و از آن جالب تر اين است که سودجويان و دلالان محلي يا غيرمحلي اسامي تهراني پسندي هم بر تپه هاي بي زبان و بي دفاع کلاردشت مي گذارند، مثل «شميران آباد»... تا با يک شبيه سازي مکاني- ذهني، مراتع کلاردشت، «شميران و دروس و نياوران و اقدسيه و...» را به ياد مشتري هاي اين ويلاها بياورد تا آنها سرکيسه را راحت تر شل کنند.

نکته مهمي که در اين خصوص مي توان گفت اين است که چرا با وجود حجم قابل توجه سرمايه و انگيزه براي ساخت و ساز در منطقه کلاردشت، به جاي «ويلا» مجتمع هاي مدرن هتل ساخته نمي شود؟ واقعيت اين است که آب و هواي کوهستاني کلاردشت طوري است که در سال تقريباً شش ماه اين ويلاها قابل استفاده براي استراحت و اقامت (براي غيربومي ها) است در صورتي که اگر در اين منطقه هتل ساخته مي شد در تمام طول سال قابل سکونت و استفاده بود و کارکردهاي متنوع تري نيز پيدا مي کرد، ضمن اينکه اگر به جاي نهضت ويلاسازي، هتل سازي صورت مي گرفت امکان جلب توريست و جهانگرد هم پيدا مي شد.

نکته ديگر اين است که اين حجم گسترده ويلاسازي عملاً مراتع طبيعي، دامداري و کشاورزي بومي در منطقه را از بين مي برد و اين ويلاها تيشه به ريشه هرگونه توليد در منطقه مي زنند. بايد به صداي طبيعت گوش داد قبل از آنکه صبر طبيعت و مهلت ما تمام شود و بلاهايي که بر سر طبيعت مي آوريم دامنگير خودمان شود. راستي چقدر از صبر کلاردشت و سودطلبي سودجويان ويلاساز باقي مانده است؟ قابل انکار نيست که نفس هاي کلاردشت، اين بهشت زيبا به شماره افتاده است.

شهر کلاردشت در حال حاضر با جمعيت 12 هزار نفري خود 20 تن زباله توليد مي کند که اين ميزان در فصل هاي تعطيلي و گردشگري به 200 تن مي رسد./مهر